Het totale werk heet: PHONECALLSONGS. Het bestaat uit:
- een website met daarop 150 PHONECALLSONGS, zo'n 8 uur lang westerse en niet-westerse popmuziek die over telefoons gaat;
- de website is gedurende de kunstmanifestatie de startpagina van de computers die zich in het inpandige internetcafé bevinden;
- de TELEPHONE SONGS zijn met een koptelefoon verbonden met de computers te beluisteren, of elders waar dan ook ter wereld via het world wide web;
- in iedere telefooncel een handgeschreven vertaling van ‘HE'LL HAVE TO GO' van Jimmy Reeves in het Russisch, Chinees, Pashtu, Dari, Sranan Tongo, op de muur, tussen de telefoonkrabbels;
- een tekening in de ruimte met alle 150 songtitels en uitvoerende artiesten van TELEPHONE SONGS die hoorbaar zijn op de website.
In Zuid-India, op het platteland zomaar langs de weg een boer ‘Hotel California' horen fluiten, in Bombay een passant ‘shoot an apple of my head' van Coldplay horen neuriën, in Noord Uganda, in een bar luidkeels ‘by the rivers of Babylon' van Boney-M uit kelen horen klinken: die hele wereld is verzadigd door popmuziek. Dwars door frontlines, geloofsovertuigingen en andere onverenigbare belangen klinkt overal en altijd popmuziek; als een onwetende enigszins naïeve muze verleidt ze ons keer op keer. Zonder het te weten dragen The Eagles de ware geest van het esperanto uit, werkt Boney-M effectiever dan de Veiligheidsraad, en houd Bob Marley de boel enigszins in het gareel.
www.phonecallsongs.com 
(met dank aan de "jongens van de vlakte")

Gilbert van Drunen (1966)

try to die once in a while - it's good for you

nieuwe doden - nieuwe kansen

living in a postindustrial world

don't worry - you'll get used to it

                   be lekker fresh

GOOD bad BRICK

ETERNAL  progression

trek je gympen aan

www.gilbertvandrunen.com

Amal Telecomcenter, Dordtselaan 126-A

Bij het Telecomcenter Amal is het dikwijls een drukte van belang. Uit de telefooncellen weerklinken gesprekken in moeilijk verstaanbare talen, achterin de winkel zitten mensen gebiologeerd naar beeldschermen te kijken. Achter een glazen ruit zit de beheerder van de zaak en houdt alles in de gaten. Mensen verdringen zich voor het venster om af te rekenen of inlichtingen te vragen. Gevraagd naar het kunstwerk wijst hij slechts naar het venster. En inderdaad: daar zijn stukjes papier met daarop teksten te zien. Het blijken de titels van de 150 ‘phonecallsongs' die Gilbert van Drunen voor zijn project heeft verzameld en die met een koptelefoon in het Telecomcenter zijn te beluisteren. Erg veel tijd voor uitleg is er niet, de volgende klanten staan zich al te verdringen om met verre bestemmingen te bellen of een half uur te internetten. Het kunstproject lijkt geheel en al in de drukte van de zaak op te gaan.